نقش عضله سولئوس در چربی سوزی(پژوهش جدید)

تحقیقات نشان داد:

نقش عضله سولئوس در چربی‌سوزی

محققان دانشگاه هیوستون موفق به کشف عملکرد عضله‌ای در بدن شدند که در صورت فعال شدن می‌تواند به افراد کم‌تحرک کمک کند تا در حالت نشسته، چربی‌سوزی داشته باشند.

به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، محققان دانشگاه هیوستون (UH) موفق به کشفی شدند که نشان می‌دهد زیاد نشستن با کم ورزش کردن متفاوت است؛ کشفی که سبک زندگی کم‌تحرک را به شیوه‌ای شگفت‌آور و هیجان‌انگیز تغییر می‌دهد. این محققان دریافتند که ماهیچه نعلی یا عضله سولئوس در ساق پا هرچند تنها یک درصد از وزن بدن را تشکیل می‌دهد اگر به‌درستی فعال شود کارهای بزرگی برای بهبود سلامت متابولیک در سراسر بدن انجام می‌دهد.

سولئوس یکی از 600 عضله بدن انسان است که درست از زیر زانو تا پاشنه پا کشیده شده و بنابر تحقیقات انجام گرفته توانایی آن برای حفظ متابولیسم اکسیداتیو (هوازی) بالا برای بهبود تنظیم گلوکز خون مؤثرتر از هر روش رایجی است که درحال‌حاضر به‌عنوان راه‌حلی برای تحقق این منظور معرفی می‌شود.

متابولیسم اکسیداتیو، فرآیندی است که در آن از اکسیژن برای سوزاندن متابولیت‌هایی مانند گلوکز یا چربی خون استفاده می‌شود و تا حد چشم‌گیری به نیازهای فوری عضله به انرژی در هنگام فعالیت بستگی دارد. عضله سولئوس در بالا بردن این متابولیسم حتی از ورزش و رژیم غذایی نیز مؤثرتر عمل می‌کند و چنان‌چه به‌درستی فعال شود متابولیسم اکسیداتیو موضعی را برای ساعت‌ها و نه تنها چند دقیقه به سطوح بالایی می‌رساند.

چگونگی عملکرد عضله سولئوس

ظرفیت عضله سولئوس محققان دانشگاه هیوستون را شگفت‌زده کرد. استاد سلامت و عملکرد انسانی این دانشگاه طی تحقیقات انجام‌گرفته رویکردی را برای فعال‌سازی بهینه این عضله کشف کرد (پوش‌آپ سولئوس) که به‌طور مؤثر متابولیسم ماهیچه‌ها را برای ساعت‌ها، حتی در حالت نشسته، بالا می‌برد و این کار را با استفاده از یک مخلوط سوخت متفاوت انجام می‌دهد.

بیوپسی عضلانی طی تحقیقات نشان داد که در تأمین سوخت عضلهسولئوس حداقل سهم گلیکوژن وجود دارد و این عضله می‌تواند به جای شکستن گلیکوژن از انواع سوخت‌های دیگر مانند گلوکز خون و چربی‌ها استفاده کند. بیوپسی یا نمونه‌برداری روشی بدون درد و کم‌خطر برای بررسی دقیق بافت‌های بدن است.

گلیکوژن معمولاً نوع غالب کربوهیدرات است که به تمرینات عضلانی کمک می‌کند و اتکای کمتر از حد معمول به گلیکوژن بهسولئوس کمک می‌کند تا ساعت‌ها بدون خستگی در طول این نوع فعالیت عضلانی کار کند، چراکه برای استقامت عضلانی ناشی از کاهش گلیکوژن محدودیت مشخصی وجود دارد ولی برای انواع سوخت‌های دیگر نه. این عملکرد نخستین تلاش هماهنگ برای توسعه نوعی تخصصی از فعالیت‌های انقباضی محسوب می‌شود که حول بهینه‌سازی فرآیندهای متابولیک انسان متمرکز است.

تمام 600 عضله بدن انسان در کنار یکدیگر به‌طورمعمول تنها حدود 15 درصد از متابولیسم اکسیداتیو کل بدن را طی سه ساعت پس از مصرف کربوهیدرات‌ها تشکیل می‌دهند. حال‌آن‌که عضله سولئوس با داشتن تنها یک درصد از وزن بدن می‌تواند میزان متابولیسم خود را در طول انقباضات پوش‌آپ سولئوس افزایش دهد تا اکسیداسیون کربوهیدرات کل بدن را به‌راحتی دو و حتی گاهی سه‌برابر کند. این کشف در شرایطی انجام گرفته است که هیچ داروی امیدوارکننده‌ای برای افزایش و حفظ متابولیسم اکسیداتیو کل بدن در این اندازه و حتی نزدیک به آن وجود ندارد.

بررسی پوش‌آپ سولئوس در زمینه اثرات کل بدن روی شیمی‌خون در این تحقیق بیانگر بهبود 52 درصدی در گردش گلوکز خون و 60 درصد نیاز کمتر به انسولین طی سه ساعت پس از مصرف نوشیدنی گلوکز بود. مشخص شد رویکرد جدید حفظ متابولیسم این عضله در دو برابر کردن میزان طبیعی متابولیسم چربی در دوره ناشتا بین وعده‌های غذایی و کاهش سطح چربی در خون (تری‌گلیسیرید VLDL) نیز مؤثر است.

عضله سولئوس و افزایش چربی‌سوزی بدن

محققان دانشگاه هیوستون با تکیه بر سال‌ها تحقیق، آمادگی عضله سولئوس (پوش‌آپ سولئوس) را فراتر از زمان راه رفتن یا ایستادن و با مورد هدف دادن زمانی که این عضله مصرف اکسیژن را افزایش دهد، توسعه دادند به‌نحوی‌که با دیگر فعالیت‌های سولئوس تداخل نداشته و در برابر خستگی نیز مقاوم باشد. این عملکرد به‌صورت نشستن روی زمین با پاهای صاف است که با شل شدن عضلات و بلند شدن پاشنه پا همراه است به‌نحوی که جلوی پا رو به بالا باشد. هنگامی که پاشنه به حداکثر دامنه حرکتی خود می‌رسد پا به‌طور غیر فعال رها می‌شود تا به پایین بازگردد. این عملکرد با کوتاه شدن ماهیچه ساق همراه است درحالی‌که سولئوس به‌طور طبیعی توسط نورون‌های حرکتی خود فعال می‌شود.

پوش‌آپ سولئوس حتی در حالت نشسته نیز شبیه به راه رفتن، اما دقیقاً برعکس آن است چراکه بدن انسان به‌گونه‌ای طراحی شده که به دلیل نحوه حرکت سولئوس هنگام راه رفتن میزان انرژی مصرفی را به‌حداقل برساند، حال آن‌که روش ارائه‌شده در تحقیقات دانشگاه هیوستون برعکس عمل می‌کند و باعث می‌شود سولئوس تا حد ممکن انرژی را برای مدت طولانی مصرف کند.

پوش‌آپ سولئوس از بیرون ساده به‌نظر می‌رسد، اما گاهی اوقات آنچه با چشم غیرمسلح دیده می‌شود تمام ماجرا نیست. این یک حرکت بسیار خاص است که درحال‌حاضر به فناوری پوشیدنی و تجربه برای بهینه‌سازی مزایای سلامتی نیاز دارد. به همین دلیل محققان با تمرکز بر نحوه آموزش افراد برای یادگیری صحیح این حرکت منحصربه‌فرد، درصدد دستیابی به شیوه‌ای هستند که به تجهیزات آزمایشگاهی پیچیده مورد استفاده در مطالعه حاضر نیازی نداشته باشد.

نخستین گام بالقوه به‌سوی پیشرفت در مراقبت‌های سلامتی

محققان دانشگاه هیوستون تأکید دارند که کشف جدید یک نکته قابل استفاده در تناسب اندام یا رژیم‌های غذایی نیست، بلکه یک حرکت فیزیولوژیکی قوی است که از ویژگی‌های منحصربه‌فرد عضلهسولئوس بهره می‌گیرد. این تیم مطالعه خود را مهم‌ترین مطالعه‌ای معرفی کردند که تاکنون در آزمایشگاه نوآوری‌های متابولیک دانشگاه هیوستون انجام شده و معتقدند کشف آن‌ها می‌تواند راه‌حلی برای انواع مشکلات سلامتی باشد که به‌دنبال گذراندن ساعت‌های طولانی از روز با متابولیسم ماهیچه‌ای بسیار پایین ایجاد می‌شود که ناشی از فقدان یا کمبود تحرک است.

محققان هیوستون تخمین زده‌اند که هر آمریکایی به‌طور متوسط 10 ساعت در روز می‌نشیند که صرف‌نظر از سطح فعالیت بدنی، خطر ابتلاء به بیماری قلبی، دیابت، زوال عقل و موارد دیگر را افزایش می‌دهد. بیش‌از نیمی از سالخوردگان این کشور نیز با مشکلات متابولیک ناشی از دیابت یا پیش‌دیابت زندگی می‌کنند. داشتن نرخ متابولیک پایین در هنگام نشستن نیز به‌ویژه برای افرادی که در معرض خطر بالای بیماری‌های متابولیک مرتبط با سن هم‌چون سندرم متابولیک و دیابت نوع دو هستند، مشکل‌ساز است.

از سوی دیگر مشخص شده که عضلات غیرفعال نسبت به آنچه که اکثر مردم فکر می‌کنند به انرژی کمتری نیاز دارند و این یکی از اساسی‌ترین و درعین‌حال «نادیده‌گرفته‌شده‌ترین» مسائل است. به‌این‌ترتیب کشف راه‌حل‌های متابولیک برای کمک به پیشگیری از برخی بیماری‌های مزمن مرتبط با سن عنصر یاری‌رسان در پیشگیری از بسیاری از این بیماری‌ها محسوب می‌شود که مطالعه انجام‌گرفته در دانشگاه هیوستون یکی از آن‌ها به‌شمار می‌رود.

نگارش و گردآورنده: رضا رحیمی

منبع: ایمنا