نشانه های استئوآرتریت و درمان آن

استئوآرتریت شایع ترین نوع آرتریت است که میلیون ها نفر در سراسر دنیا را تحت تاثیر قرار داده است. این وضعیت با تحلیل رفتن غضروف محافظی که انتهای استخوان را از ضربه مصون می-دارد اتفاق می افتد.

استئوآرتریت می تواند هر مفصلی را تحت الشعاع قرار دهد اما بروز این اختلال در مفصل دست، زانو، لگن و ستون فقرات شایع تر است.

برای اطلاعات بیشتر درباره این بیماری حتما با یک پزشک روماتولوژ مشورت کنید.

اگرچه نمی توان آسیب وارده به مفاصل را برطرف نمود، اما معمولا می توان علائم استئوآرتریت را کنترل کرد. فعالیت، داشتن وزن سالم و برخی روش های درمان در کند کردن سرعت پیشرفت بیماری موثر است و به بهبود درد و عملکرد مفصل کمک می کند.

نشانه های استئوآرتریت

اغلب علائم استئوآرتریت به تدریج ایجاد و به مرور زمان تشدید می شود. علائم و نشانه های استئوآرتریت شامل موارد زیر است:

درد: ممکن است پس از حرکت در مفصل آسیب دیده احساس درد کنید.

خشکی: این وضعیت بیشتر هنگام بیدار شدن از خواب یا غیر فعال بودن نمود پیدا می-کند.

حساس شدن: زمانی که کمی به مفصل یا قسمت اطراف آن فشار وارد می کنید، متوجه حساسیت آن می شوید.

عدم انعطاف پذیری: ممکن است دیگر نتوانید مفصل را به طور کامل حرکت دهید.

ساییدگی: ممکن است هنگام استفاده از مفصل احساس ساییدگی کنید و صدای خرد شدن بشنوید.

خار استخوان: بخش های اضافی استخوان، که مثل برآمدگی سفت است، دور مفصل آسیب دیده تشکیل می شود.

ورم: ممکن است در اثر التهاب بافت نرم دور مفصل دچار این وضعیت شوید.

اگر از درد یا خشکی مفصل رنج می برید که برطرف نمی شود، نوبت دکتر روماتولوژ بگیرید.

دلایل استئوآرتریت چیست

استئوآرتریت زمانی اتفاق می افتد که غضروف هایی که از انتهای استخوان در برابر ضربه محافظت می کند به مرور زمان تحلیل رود. درنهایت، اگر غضروف کاملا از بین برود، دو استخوان به هم سابیده می-شوند.

بیشتر بدانید: نشانه ها و راه های درمان آرتریت روماتوئید چیست؟

اغلب از استئوآرتریت به عنوان بیماری �زوال و فرسودگی� یاد می شود. اما علاوه بر از بین رفتن غضروف، استئوآرتریت روی کل مفصل تاثیر می گذارد. باعث بروز تغییراتی در استخوان و زوال بافت مرتبطی می شود که مفصل را کنار هم نگه می دارد و ماهیچه را به استخوان پیوند می دهد. همینطور باعث التهاب خط مفصل می شود.

عوامل پرخطر بروز استئوآرتریت

کهولت سن: با بالا رفتن سن، خطر استئوآرتریت افزایش می یابد.

جنسیت: احتمال بروز این بیماری در زنان بیشتر است اما دلیل آن مشخص نیست.

چاقی: داشتن اضافه وزن به چند شیوه باعث بروز استئوآرتریت می شود و هرچه وزن بالاتر باشد، خطر بروز این وضعیت بیشتر است. اضافه وزن فشار بیشتری روی مفاصلی که وزن را تحمل می کند، مانند لگن و زانو، وارد می کند. به علاوه، بافت چربی پروتئینی تولید می کند که باعث التهاب مضر مفصل و اطراف آن می شود.

آسیب به مفصل: صدماتی ناشی از ورزش یا تصادف، خطر ابتلا به استئوآرتریت را افزایش می-دهد. حتی صدماتی که سال ها قبل اتفاق افتاده و به نظر درمان شده، خطر بروز استئوآرتریت را بالا می برد.

فشار زیاد و متوالی روی مفصل: اگر شغل یا ورزشی که انجام می دهید فشار مداومی روی مفصل وارد می کند، به مرور زمان در این مفصل استئوآرتریت رخ می دهد.

ژنتیک: احتمال بروز استئوآرتریت در برخی از افراد انتسابی است.

بدشکلی استخوان: بعضی از افراد به طور مادرزاد دچار بدشکلی مفصل یا غضروف هستند.

بعضی بیماری های مربوط به متابولیزم: که شامل دیابت و وضعیتی می شود که در آن میزان آهن بدن بالاست (هموکروماتوز)

آرتروز چیست

عوارض استئوآرتریت

استئوآرتریت یک بیماری زوال است که به مرور زمان تشدید و اغلب منجر به بروز درد مزمن می-شود. ممکن است درد و خشکی مفصل ها آن قدر شدید شود که انجام وظایف روزمره برایتان دشوار شود.

افسردگی و اختلال در خواب می تواند در نتیجه ی درد و ناتوانی ناشی از استئوآرتریت رخ دهد.

تشخیص استئوآرتریت

پزشک هنگام معاینه ی فیزیکی علائمی نظیر ورم، حساس شدن، قرمزی و انعطاف مفصل آسیب دیده را بررسی می کند.

تصویربرداری از مفصل آسیب دیده

پزشک ممکن است یکی از روش های زیر را برای عکس برداری از مفصل آسیب دیده پیشنهاد دهد.

اشعه ی ایکس: غضروف در تصویر اشعه ی ایکس مشاهده نمی شود اما می توان از طریق باریک شدن فاصله ی بین دو استخوان در مفصل متوجه از بین رفتن غضروف شد. تصویر اشعه ی ایکس خار استخوان اطراف مفصل را هم نشان می دهد.

MRI: در این روش از امواج رادیویی و میدان قوی مغناطیسی برای تهیه ی تصویری از استخوان و بافت نرم، ازجمله غضروف، با جزئیات زیاد استفاده می شود. معمولا برای تشخیص استئوآرتریت به ام آر آی نیاز نیست اما در موارد پیچیده به کسب اطلاعات بیشتر کمک می کند.

آزمایشات آزمایشگاهی

آزمایش خون: اگر چه هیچ آزمایش خونی برای تشخیص استئوآرتریت وجود ندارد، بعضی از آزمایش ها به رد کردن احتمال وقوع سایر علل بروز درد در مفصل، مانند روماتویید آرتریت، کمک می-کند.

ارزیابی مایع مفصل: پزشک می تواند با استفاده از سوزن مایع مفصل آسیب دیده را بیرون بکشد. سپس این مایع از نظر التهاب و برای تعیین این که درد شما ناشی از نقرس یا عفونت است یا خیر مورد آزمایش قرار می گیرد.

روماتولوژی و بیماری های آن

سبک زندگی و داروهای خانگی

تا جایی که می توانید درمورد این وضعیت و نحوه ی کنترل آن، به ویژه تاثیر سبک زندگی روی علائم، اطلاعات کسب کنید. ورزش و پایین آوردن وزن، درصورتی که اضافه وزن دارید، روش های مهمی برای کاهش درد و خشکی مفصل است.

ورزش: ورزش های کم تاثیر مقاومت و قدرت عضلات دور مفصل را بالا می برد و باعث ثبات بیشتر مفصل می شود. پیاده روی، دوچرخه سواری و ایروبیک در آب را امتحان کنید. اگر هنگام انجام این ورزش ها دچار درد جدیدی در مفصل شدید، دست نگه دارید. درد جدیدی که تا چند ساعت بعد از ورش باقی می ماند به معنی فعالیت بیش از اندازه است، نه بروز آسیب به مفصل پس دست از ورزش کردن برندارید. یک یا دو روز بعد با شدت کم تر ورزش را امتحان کنید.

کاهش وزن: اضافه وزن فشار بیشتری روی مفاصلی که وزن را تحمل می کند، مانند لگن و زانو، وارد می کند. حتی اگر کمی وزن خود را کاهش دهید، فشار از روی مفصل برداشته و دردتان کم تر می شود. درمورد روش های سالم کاهش وزن با متخصص تغذیه مشورت کنید.

حرکت درمانی: تای چی و یوگا شامل تمارین و حرکات کششی ملایمی همراه با تنفس است. بسیاری از افراد برای کاهش اضطراب در زندگی از این روش ها استفاده می کنند و تحقیقات نشان می-دهد که تای چی و یوگا می تواند در کاهش درد استئوآرتریت و بهبود حرکات موثر باشد. مطمئن شوید که روش انتخابی شما در یوگا ملایم است و مربی از مفصلی که آسیب دیده مطلع است. از حرکاتی که باعث بروز درد در مفصل می شود دوری کنید.

سرما و گرما: هم سرما و هم گرما به تسکین درد و ورم مفصل کمک می کند. گرما، به خصوص گرمای مرطوب، به آرامش عضلات و تسکین درد کمک می کند. سرما در تسکین کوفتگی عضلات بعد از ورزش و کاهش گرفتگی ماهیچه ها موثر است.

کپسایسین: قرار دادن کپسایسین استوایی، عصاره ی فلفل تند، روی پوست محل آسیب دیده به بعضی از افراد کمک می کند. ممکن است لازم باشد به مدت چند هفته، سه یا چهار بار در روز این کار را انجام دهید تا مزایای آن را ببینید. بعضی نمی توانند خارش ناشی از قرار گرفتن فلفل روی پوست را تحمل کنند. بعد از استفاده از کرم کپسایسین، دست خود را بشویید.

آتل: به کاهش درد هنگام ایستادن و راه رفتن کمک می کند و از مفصل حمایت می کند تا فشار از روی آن برداشته شود.

ابزار کمکی: به کاهش فشار مفصل کمک می کند. استفاده از عصا هنگام راه رفتن باعث می شود وزن از روی زانو یا لگن برداشته شود. عصا را در دست مخالف پایی که درد می کند نگه دارید. اگر دچار استئوآرتریت انگشتان دست هستید، استفاده از ابزار مخصوص گرفتن و چنگ زدن به شما کمک می کند راحت تر در آشپزخانه کار کنید. درمورد نحوه ی دسترسی به ابزار کمکی به کاتالوگ یا فروشگاه های لوازم پزشکی مراجعه کنید یا از پزشک و درمانگر خود بپرسید.

تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست (TENS): در این روش از جریان ضعیف الکتریکی برای تسکین درد استفاده می شود و به طور موقت درد افراد دچار استئوآرتریت زانو و لگن را آرام می-کند.

آرتروز

داروهای جایگزین برای درمان استئوآرتریت

طب سوزنی: طبق برخی تحقیقات طب سوزنی به تسکین درد و بهتر شدن عملکرد کسانی که دچار استئوآرتریت زانو هستند کمک می کند. در این روش، سوزن هایی به باریکی مو در نقاط مشخصی از بدن وارد پوست می شود.

گلوکزآمین و کندروئیتین: نتایج تحقیق روی این مکمل های غذایی متناقض بوده است. درحالی که اکثر تحقیقات نشان می دهد که عملکرد این مکمل ها بهتر از مسکن نیست، تعداد کمی حاکی از تاثیر مثبت آن روی افراد مبتلا به استئوآرتریت است. گلوکزآمین و کندروئیتین در داروهای رقیق کننده ی خون مانند وارفارین اختلال ایجاد کرده و باعث بروز مشکل در خون می شود.

عصاره ی سویا آووکادو: این مکمل غذایی، که ترکیبی از روغن سویا و آووکادو است، به طور گسترده برای درمان استئوآرتریت زانو و لگن در اروپا استفاده می شود. مثل داروی ضد التهاب عمل می کند و بعضی تحقیقات نشان می دهد که بروز آسیب به مفصل را به تاخیر می اندازد یا مانع از آن می شود.

اسیدهای چرب امگا 3: امگا 3، که در ماهی چرب و مکمل روغن ماهی وجود دارد، به تسکین درد و بهبود عملکرد کمک می کند.

توانایی شما در کنار آمدن با شرایط به رغم درد و ناتوانی ناشی از استئوآرتریت اغلب نشان دهنده ی میزان تاثیر این بیماری روی زندگی شماست. اگر احساس ناامیدی می کنید، با پزشک صحبت کنید چون او می تواند پیشنهاداتی مبنی بر کنار آمدن با شرایط ارائه دهد یا شما را به متخصص روماتولوژی ارجاع دهد.

آمادگی برای ویزیت شدن

بهتر است اول به پزشک عمومی مراجعه کنید که ممکن است شما را به فردی که در زمینه ی اختلال مفصل تخصص دارد (روماتولوژیست) یا جراح ارتوپد ارجاع